woensdag 27 mei 2015

500 lieve woorden

Vroeger spaarde ik postpapier. Je weet misschien nog wel (of niet als je te jong bent) van die versierde blaadjes die je gebruikte voor je penvriendinnen. Via een postorderbedrijf kon je de mooiste velletjes bestellen en dan moest je weken wachten op je bestelling.
Die blaadjes gingen alleen naar mijn allerbeste vriendinnen. Want eigenlijk was het stiekem best zonde om ze te gebruiken. Ze waren zo mooi. Ik kon echt minuten naar zo'n velletje staren voordat ik met mijn allerbeste handschrift ging schrijven, voorzichtig om alle versieringen heen.
Zo heb ik mijn veel te nette handschrift te danken aan Amanda (mijn allereerste penvriendin). Zij heeft wel wat brieven van me ontvangen.

Ik heb wat brieven geschreven, naar Bunnik, naar Praag, en zelfs naar Zuid Afrika. De vriendschap in Zuid Afrika was alleen na twee brieven al bekoeld. We hebben het wel over eind jaren 80. Toen mijn "penvriendin" schreef dat ze wat problemen hadden met de "zwartjes" op hun landgoed, schoten mijn stekels overeind. Als idealistische tiener was ik zwaar tegen apartheid en met zo iemand kon ik niet schrijven, die wilde ik niet eens begrijpen. Twee brieven en toen was de vriendschap over.
Ook vrienden die naar het buitenland gingen voor twee jaar voor de kerk schreef ik brieven. En ik had een nieuwe sport gevonden. Een gratis ansichtkaart zo vol mogelijk schrijven, zodat alleen het adres er nog op patste en een postzegel.

Maar ik ging ook mee met mijn tijd. Ik kreeg mijn eerste e-mailadres, die heb ik nog steeds. En opeens kan je met je vrienden instant schrijven. Het was wel niet op zo'n mooi papiertje, maar je kreeg wel veel sneller antwoord. En het kostte nog niets ook.
En langzamerhand viel er niets leuks meer op de deurmat, behalve de jaarlijkse brief van de belasting, want gelukkig krijg ik nog ieder jaar geld terug, en behalve wat verjaardagskaarten.
Verder komen er alleen maar rekeningen, bedelbrieven van goede doelen, bankpost, een enkele betalingsherinnering en vooral bergen en bergen reclame.

Post is niet leuk meer.

Een krachtig gezegde is toch wel het volgende en die heeft me ook flink aan het werk gezet:
Verbeter de wereld, begin bij jezelf
Toen Jeroen het ziekenhuis in moest wilde ik elke dag iets positiefs achterlaten. Ik bestelde een doosje met kaartjes, liet die bezorgen met de post. En elke dag schreef ik een klein berichtje naar Jeroen, om goed nieuws te vieren, te vertellen hoeveel ik van hem hou, een grapje, iets moois wat me was opgevallen. Ik denk dat ik meer dan 80 kaartjes heb geschreven en niet elk kaartje was even origineel, want "ik hou van je" stond wel op heel veel kaartjes. Het werd een speciaal moment van de dag, het schrijven van het kaartje en er samen van genieten.

Gelukkig hoef ik voor Jeroen geen kaartjes meer te schrijven, ik kan het nu lekker naast hem in bed liggen en zeggen hoeveel ik van hem hou, een grapje vertellen of iets moois wat me was opgevallen.

Maar toen bedacht ik me dat als Jeroen het zo waardeerde om mijn kaartjes te krijgen en al de geweldige kaarten van mensen om ons heen die maar binnen bleven/blijven stromen, dan zullen andere mensen het ook wel leuk vinden om "zomaar" iets in de brievenbus te vinden.

Dus ik ging weer op zoek naar postpapier. En dat is een stuk moeilijker tegenwoordig. De postzegels zijn een stuk mooier, maar om een leuk versierd blaadje te vinden is wat pittiger. Maar gelukkig "google is your friend" en op internet is echt alles te vinden.
En daar ging ik weer, heel ouderwets met een blaadje voor mijn neus, de versieringen vermijdend, met mijn allerbeste handschrift, nadat ik eerst het blaadje bewonderend had bekeken, brieven schrijven.

En zal ik je eens wat zeggen, het is heerlijk om zo je waardering voor de ontvanger op te schrijven. Er zijn nooit genoeg woorden die je kan opschrijven voor je waardering en liefde, maar je kan beter een fractie opschrijven zodat ze bekend zijn, dan ze nooit uitspreken.
Een leuke quote van Jane Austen:
“You deserve a longer letter than this; but it is my unhappy fate seldom to treat people so well as they deserve.”
Ik hoop nog lang brieven te kunnen schrijven, en ik zal het nog lang moeten doen, want ik heb zoveel lieve mensen in mijn omgeving. En eigenlijk zou ik stiekem jullie ook willen uitdagen een brief te schrijven aan iemand in je omgeving. Een kaal blaadje kan ook vol geschreven worden. Het gaat niet om de versierseltjes, dat is een tik van mij, het gaat om de boodschap die in de brief staat, en de boodschap die de brief sowieso uitdraagt:
Je bent bijzonder voor mij. Ik geef je een stukje van mijn tijd en van mijn gedachten om te bewaren.
Een email, een whatsappje, een smsje of een telefoontje zijn geweldig, opbouwend, en een prima opsteker en ze verdwijnen in je geheugen waar je er misschien ooit nog aan denkt. Maar een brief is specialer, die verdwijnt in een doosje of in een la, en die kan worden nagelezen. Het is een tastbare herinnering aan tijd en gedachten.

De 500 in 500 lieve woorden slaan op de meer dan 500 kraanvogels die ik al heb gevouwen. Ik ben over de helft. Hoewel ik eigenlijk eerst alle kraanvogels wil vouwen voordat ik ze weggeef, is de eerste vogel gevlogen om iemand alvast een beetje hoop en kracht te geven die het heel hard nodig heeft. Fred en Steef, we denken aan jullie.