Altijd blijven dromen

Er zijn heel veel zaken die ons tegen kunnen houden van het volbrengen van een idee, een droom. Het kunnen financiële beperkingen zijn, of lichamelijke, of allebei. Als kind wilde ik piloot worden, maar ik ben zo scheel als een kip die moet poepen, kan niet verder kijken dan mijn armen lang zijn en ik heb het geld er niet voor.
Het kunnen ook onze eigen onzekerheden zijn of angsten. Over angsten ga ik even niets zeggen, angsten zijn niet rationeel en kunnen zeker niet weggewerkt worden met het eerste de beste advies. Aan angsten moet je zelf werken, het beste met mensen die er verstand van hebben.
Onzekerheden zijn andere dingen...

Mijn familie heeft een traditie, elk jaar gaan we minstens een keer naar de Efteling. Dat betekent dat ik al heel veel keer in de Efteling geweest ben. Ik wilde vroeger altijd wel in Tilburg wonen, want dan kon ik zo de bus nemen naar de Efteling. Het is Breda geworden, en in principe zou ik er nu op de fiets heen kunnen, het is maar 18 kilometer fietsen (droom bereikt).
Het was geweldig als kind, er was een enorme speeltuin, een zwembad, een sprookjesbos, een spookslot. Dat spookslot was mijn eerste bewuste kennismaking met klassieke muziek, en ik vind de Danse Macabre van Saint-Saëns nog steeds geweldig.
In 1981, ik was zeven kwam de Python, en in 1982 kwam de Halve Maen erbij. Mijn ouders hadden de kat uit de boom gekeken en mijn broertje (toen was ik nog groter en ouder, nu ben ik alleen nog maar ouder) en ik mochten in de achtbaan en in het schommelschip samen met onze moeder.
De Python was echt het allergaafste wat ik ooit had gedaan, het was het begin van een grote liefde voor achtbanen. Je ging vier keer over de kop en je viel van heeeeel hoog naar beneden en je ging zo hard en het liefst blijven mijn broertje en ik de hele dag zitten.
Daarna naar het schommelschip, we hadden er zin in, we konden bijna niet stil staan in de rij. Voetje voor voetje schuifelden we naar voren aan de hand van mama. Maar het hek ging voor ons dicht. We moesten wachten op de volgende rit.
Met glunderende snoetjes keken we naar het schip vol mensen. Het schip bewoog, en ging hoger en hoger, het maakte herrie. De glundering verdween langzaam van mijn gezicht. Mensen gilden bij elke keer dat ze helemaal boven waren, er waren mensen die enthousiast hun handen in de lucht gooiden, maar er waren ook mensen die hun beugel stevig vasthielden. Mijn glimlach verdween, samen met de kleur op mijn gezicht en mijn moed en zin om te gaan.
Toen het eindelijk onze beurt was, ben ik door het schip naar de uitgang gelopen, naar papa die met mijn zusje stond te wachten. Mama en mijn broertje gingen wel.
Ik durfde niet. En oh wat ben ik daarmee geplaagd door mijn twee jaar jongere broertje.

Maar waarom ik niet durfde... ik hou van schommels, dus daar lag het niet aan, ik heb totaal geen last van hoogtevrees, dus daar kon het ook niet aan liggen. Ik geloofde mijn moeder echt wel dat het veilig was, tenslotte waren zij en mijn broertje er veilig uitgekomen.
Ik liet me beïnvloeden door die kleine groep mensen die panisch in het schip zaten, die mij lieten denken dat het doodeng was. Logisch was het niet, want ik wilde wel meteen nog een keer in de Python. Ik liet me weerhouden van iets leuks door de mening van een kleine groep die ik blijkbaar meer geloofde dan mijn eigen zucht naar avontuur, mijn familie en de ingenieurs die hem gemaakt hadden.

Het is goed gekomen hoor, mijn broertje heeft me zoveel geplaagd met het feit dat hij het wel durfde, dat ik me flink uitgedaagd voelde en dus ben ik gegaan. Tot op de dag van vandaag vind ik hem nog steeds geweldig. Ik was over mijn onzekerheid heen.

Helaas gebeurt ons dit als volwassenen ook wel eens, niet zo zeer bij attracties bij pretparken, maar vooral wanneer we ons buiten onze comfortzone moeten treden.
Dan hebben we opeens tal van redenen om maar vooral niet eens ons doel te willen bereiken.

Al tijdens het vouwen van de kraanvogels had ik een nieuw doel bedacht. Ik zou een heleboel knuffeltjes haken en die zou ik dan aan vrienden en familie gaan veilen voor KWF kankerbestrijding.
Ik was, en ben nog steeds, helemaal enthousiast over het doel en de reacties die ik er op krijg. Vol enthousiasme vertelde ik het aan een collega op werk. Die collega werd ook enthousiast en zei:
"Waarom doe je ook niet een veiling hier op Holst Centre? Er zullen genoeg collega's zijn die willen doneren aan het goede doel, en er zullen genoeg collega's zijn die je knuffels leuk vinden."
Daar moest ik even over nadenken. Vrienden en familie lastig vallen is één ding, die snappen wat meer van het verhaal erachter, maar ga ik nu echt collega's lastig vallen met het verhaal.
Maar goed, weet je wat, ik doe het.

De datum werd gezet in onze kankerweek (zie vorig blog). Ik kreeg toestemming van de baas om een gesloten veiling te houden, mensen konden hun bod op hun favoriete knuffel naar mij mailen en het hoogste bod zou de knuffel krijgen. De knuffeltjes werden uitgekozen, het werden er zeven, drie beren, drie eendjes en een mysterie knuffel die de winnaar zelf mag bepalen. De knuffeltjes werden opgepoetst, haren gekamd, makeup gedaan, want ze kregen nog wel een echte glamourfoto.
Er werd een poster gemaakt en er werd een mail opgesteld voor alle collega's.

En toen werd het dinsdag 8 september 10:00. De afspraak stond om de posters op te hangen. Ze waren uitgeprint. Met plakband gingen we onderweg naar de koffieapparaten. En daar begon het kleine zeurstemmetje.
Ga je dit nu echt wel doen? Wat nou als er niemand gaat bieden? Is je poster wel duidelijk genoeg?

De posters hingen, en daarna werd het de beurt voor de mail. Het kleine zeurstemmetje werd indringender.
Wie wil er nu een gehaakte knuffel? Dat jij ze leuk vindt, hoeft nog niet te betekenen dat anderen ze leuk vinden? Eigenlijk ben je nu spam aan het versturen! Wat nu als je maar 5 euro per knuffel ophaalt? Dat is ook zonde van je tijd. Dit zijn professionele mensen, wat moeten die nu met je handwerkjes, je lijkt wel een omaatje.
Het scheelde weinig of ik had alle posters weer van de muur gerukt en was veilig terug in mijn eigen comfortzone gaan zitten.
Er was gelukkig een iets sterker stemmetje. En die zei:

The dream in your heart may be bigger than your environment, but sometimes you have to get out of your environment in order to see that dream fulfilled
Joel Osteen

En heel erg snel drukte ik de Send-knop in. Nu was er geen weg meer terug. Binnen een uur had ik een bod, 10 euro voor de eerste knuffel, een tweede bod volgde in de middag, 50 euro voor de roze beer en 45 euro voor de groene. Meer biedingen volgde... de tranen stroomden soms over mijn wangen. De lieve wensen en aanmoedigingen waren geweldig, verwarmend en speciaal. De veiling zou tot dinsdag 15 september duren. Zondag stuurde ik nog een mail met een update, er was nog niet op elke knuffel geboden.
Dinsdag sloot de veiling en ik zat beduusd achter mijn computer naar het excel bestandje te kijken waar ik de stand had bijgehouden. Ik heb het getal nagekeken, heb ik echt geen cellen dubbel geteld, maar eigenlijk wist ik dat het goed was, want ik kan ook goed hoofdrekenen. Het bedrag stond er echt, vierhonderdenvierentachtig euro en achtentachtig cent. Ik heb vijf minuten alleen maar naar het beeldscherm gestaard.

Als je een doel hebt, ga ervoor, probeer het in ieder geval.

Do not let yesterdays disappointments overshadow on tomorrows dreams because your life is like a mirror, if you keep smiling it smiles right back to you....So, keep smiling.

Ik ben blij dat ik het heb gedurfd, over een paar weken is het de beurt aan Rijkswaterstaat om te bieden op de knuffels en daarna komen de familie en vrienden en geïnteresseerden.
Want wat ik ook heb geleerd in deze tijd van buiten de comfortzone stappen, is dat je droom ook kan groeien wanneer je dat toestaat.
En wanneer je droom groter wordt dan je misschien zelf aankunt, dan zijn er altijd lieve mensen om je heen die je willen helpen en die met je meedromen.

1025 kraanvogels

I love it when a plan comes together.

Het is bij ons een kankerweek. Nee, ik ben niet aan het schelden. Het is een hele week die compleet in het teken staat van kanker.

PACO

Jeroen is naar Utrecht voor zijn training voor de PACO (patiënten advies commissie) van KWF kankerbestrijding. Samen met (ex)-patiënten beoordelen ze aanvragen voor subsidies om te zien of de patiënteninformatie duidelijk en begrijpbaar genoeg is. Ze kijken bijvoorbeeld ook of de patiënt een goed genoeg beeld heeft van het onderzoek waarvoor hij tekent.
Jeroen heeft er heel veel zin in. Ik wens ze heel veel succes, want als er iemand scherp kan zijn, dan is het mijn Jeroen wel.

Ride for the Roses

Zondag gaan we fietsen: The ride for the roses.
Samen met familie en vrienden gaan we 50 kilometer fietsen om geld in te zamelen voor KWF.
https://www.ridefortheroses.nl
Waarom een rit voor de rozen, dat leggen ze zelf het beste uit

Rode Roos

Het succes van de Ride for the Roses zit hem in de unieke formule. Op een sportieve, gezonde en plezierige manier bezig zijn en tegelijkertijd iets doen tegen kanker. De Ride for the Roses is geen fietsevenement om geldprijzen, maar een fietstocht met voor iedere deelnemer aan de finish een rode roos. Een roos die symbool staat voor een morgen voor iedereen.

 Ik ben enorm trots op mijn familie, niet iedere Peppel is even sportief en 50 kilometer is zo gezegd, en met de auto ben je er helemaal zo, maar op de fiets is het toch een flink eind. Maar onze bagagedrager zit vol met lieve vrienden voor wie we fietsen, vrienden die strijden, vrienden die hebben gestreden, en vrienden die hebben gestreden en we nu in ons hart mee dragen, en verder fietsen we voor de volgende generatie zodat zij een betere kans hebben. Het is een emotionele tocht, vooral als je bedenkt voor wie je allemaal fietst, wie je moet missen, wie is achtergebleven, wie nog steeds strijdt.
Ik ben ook dankbaar voor de steun van vrienden, degene die meefietsen en degene die ons moreel ondersteunen.

De eerste kleine veiling

De drie beertjes, foto door Marc Koetse

Ik ben bloed nerveus, want de eerste kleine veiling wordt gehouden. Zodra collega's hoorden dat ik beestjes wilde veilen voor een goed doel waren ze zelf ook geinteresseerd. Ze zien regelmatig een creatie langskomen op werk. Zodra ze hoorden dat het goede doel KWF kankerbestrijding was, opperden ze dat ik een sub-veiling zou houden voor op werk.
Met een collega die nog steeds vecht tegen de gevolgen van haar behandeling van leukemie, en met het gevecht van "mijn Jeroen" (mijn Research Manager heet ook Jeroen, dus bij ons in de groep hebben we Jeroen, en "mijn Jeroen") wilden collega's ook graag wat doen.

De drie eendjes, foto door Marc Koetse

Volgende week is dus de eerste kleine, gesloten veiling. Zeven knuffeltjes worden geveild, drie beertjes, drie eendjes, en een mysterie knuffel.
Samen met de veiling wordt er ook een collectebus voor KWF kankerbestrijding neergezet.
De nervositeit schiet af en toe flink omhoog. Zullen mensen het wel leuk vinden? Ben ik duidelijk genoeg? Wat als het helemaal niets opleverd?
Maar telkens als ik dat denk, steekt er een collega een hoofd om de deur en vraagt:
"Kan ik er niet alvast een reserveren?"
En dan bedenk ik dat het allemaal wel goed zal komen.

Collecteweek

Na de Ride for the Roses is ook de collecteweek voor KWF kankerbestrijding. Vergeet de mensen niet als ze langs je deur komen.
Ik zal me moeten inhouden om de collectant niet te gaan knuffelen, omdat hij of zij de tijd neemt om geld op te halen.

Terwijl de beestjes van mijn haaknaald vliegen, ik tijdens het computeren kraanvogels zit te vouwen is er stiekem een andere grote mijlpaal bereikt en overschreden.

1000+ kraanvogels

Een snelle blik op 1000 kraanvogels

Volgens mijn computer moest ik nog 16 kraanvogels. In mei hadden mijn nichtjes en neefje heel enthousiast geholpen met tellen, maar dat ging wel eens verkeerd. Vielen er nu 2 of 3 in, was ik nu bij de 270 of bij de 280?
Vandaag besloot ik toch maar even opnieuw te tellen. Alle kraanvogels op de grond en twee bij twee gingen ze weer terug in de doos. Wat een berg.
Op mijn schoot lag een kladblokje en elke 10 kraanvogels zette ik een streepje...
Het werden er 900, maar er lagen er nog wel heel erg veel...
Het werden er 950, volgens mij liggen er echt nog meer dan 50
Het werden er 990, het zijn er duidelijk meer dan 1000
Het werden er 1000, nu ben ik wel benieuwd hoeveel meer
Het werden er 1027, twee vogels zijn al gevlogen en 25 liggen er nu naast de doos.
Ik ben er.

Wow dat voelt vreemd. Zes maanden lang heb ik kraanvogels gevouwen en nu precies in onze kankerweek ben ik klaar. Stiekem moest ik wel een beetje huilen. Er is zoveel gebeurd in die zes maanden. Jonge mensen die verliezen, de grove oneerlijkheid van die kloteziekte ( nu is het wel een scheldwoord). Het is net alsof opeens een groep mensen een mijnenveld wordt ingestuurd. Sommigen halen de overkant, sommige halen de overkant maar hebben er wel wat aan overgehouden, en sommigen halen niet de overkant. En de familie moet aan de rand van het veld maar toezien, totaal machteloos.

Dus hier is mijn wens die aan mijn kraanvogels vastzit.

Het is mijn wens dat er een moment komt dat mensen niet meer hoeven te sterven aan kanker. Dat we beter weten hoe het te behandelen, dat we het eerder kunnen signaleren, maar ook belangrijk: hoe we het kunnen voorkomen.

In de nabije toekomst hoop ik eerst een berg foto's te kunnen (laten) maken om mijn wens te visualiseren en daarna mogen mijn kraanvogels gaan vliegen.