Kostbare tijd

Iedereen heeft wel van die periodes dat 24 uur in een dag eigenlijk niet genoeg is. Je hele agenda staat vol met afspraken waardoor je eigenlijk niet toekomt aan de dingen die je eigenlijk nog zou moeten/willen doen.

Denk maar aan de decembermaand, of voor een ander is het misschien september, of de dagen vlak voor de vakantie. Er zijn zoveel klusjes te doen, maar je bent alleen maar aan het rennen van de voetbalclub van de oudste, naar de uitvoering van een vriendin, naar een verjaardag van een nichtje. Oh die oude man met zijn zwarte/felgekleurde/witte vriend komt ook nog langs in de stad, bij opa en oma, bij werk en bij de schoorsteen. Welkom in Nederland Sinterklaas en ... Piet

Aangezien Jeroen en  ik geen kinderen in huis hebben is die decembermaand iets rustiger, maar ook wij kennen onze stressmomenten.
Voor mij zijn dat de partnerdagen op werk. Het zijn niet dagen dat onze echtgenotes/echtgenoten of vriendin/vriend naar werk mogen komen... nee het zijn de dagen dat wij aan onze opdrachtgevers laten zien wat voor moois we allemaal kunnen maken met de kennis die we met hen delen.

Dat betekent demo's maken... mooie demo's... nog mooier dan vorig jaar.

We willen het beste laten zien aan onze partners, maar daardoor krijgen we wel eens het gevoel dat we van stro goud moeten spinnen. We weten dat in het  werkelijke leven Repelsteeltje niet bestaat, dus we doen ons best om het het stro in ieder geval te laten glimmen.

Maar ja, al die demo's moeten gemaakt worden, dus ook door mij. En daar ben ik stiekem ook best trots op, maar de drie weken voor de partnerdagen zijn een ophoping van rennen, vliegen, en soms ook stevig vloeken. Alles wordt strak in elkaar gepland en natuurlijk lopen er zaken uit.
Daar stond ik gisteren dan met een arm vol met was (dat leg ik zo wel uit, want ja... ik doe de was op werk) klaar om die even tussendoor in de machine te gooien om vervolgens weer naar mijn lab te rennen om wat testen te doen voor het grote werk van de volgende dag, voor de ruimte waar de wasmachine staat... en de deur was op slot. OP SLOT!!!!
Iemand anders had de ruimte in gebruik. Voorheen was het ook een kolfruimte voor moeders, maar die waren verplaatst naar een rustgevendere ruimte. De ruimte werd alleen nog gebruikt door mij voor de was, en door een man die er een paar keer per dag kwam bidden. En net toen ik dus superhaast had, was het zijn tijd voor gebed.

Na een paar seconden van ontreddering, en de paniek van hoe ik in vredesnaam alles kon omgooien voor dat gemiste kwartiertje, besloot ik maar zijn voorbeeld te volgen. Niet gericht naar het oosten, met mijn achterste in de lucht, maar op een stoeltje wachtend, ik probeerde mijn hoofd helemaal leeg te maken en genoot van de rust, ik genoot van de kalmte en de mooie gedachten die omhoog kwamen. De paniek vertelde ik dat we er niets aan konden doen, en dat we altijd nog om hulp konden vragen. De ontreddering vertelde ik dat we wel voor ergere stormen hadden gestaan en dat het maar een kwartiertje was. En verder genoot ik van de creatieve ideeën die omhoog borrelden en misschien wel goud waard waren.

Ik had eindelijk rust. Rust in een chaos, door een momentje niets doen wat me eigenlijk was opgedrongen. Net zoals het moment dat ik in een druk station een groene kraanvogel in mijn handen geduwd kreeg.

"Ik heb 1000 kraanvogels gevouwen. Dit is er een van en hij is voor jou. Ik wil dat je weet dat ik je een geweldige dag toewens. Hopelijk helpt deze kraanvogel daarbij."

Terug naar nu: in het washok zag ik de spetters in de wasbak, waar de man zich had gewassen voor het gebed. Ik zag zijn kleed en kleding die hij aantrekt om zich voor te bereiden met zijn God te praten. En ik voelde me nederig. Hij bereidt zich voor om in alle drukte en hektiek een moment te nemen voor zichzelf en voor zijn Leider. En ik pers even snel een boterhammetje naar binnen tijdens de lunch, neem geen eens de tijd voor een koffiepauze en ren eigenlijk maar rond als een kip bijna zonder hoofd. Ik neem geen tijd voor mezelf, en ik bereid me er al helemaal niet op voor.

Ik ben blij met mijn geforceerde rustmomentje omdat het mijn ogen opende voor de kracht van rust. Het gaf me zoveel meer dan het me kostte aan tijd

Peace, it does not mean to be in a place where there is no noise, trouble or hard work. It means to be in the midst of those things and still be calm in your heart

Ik hoop dat we ergens in onze drukke perioden, mocht het december zijn, september, vlak voor de geboorte van je kind, vlak voor je verjaardag, voor je bruiloft, wat dan ook, ergens een kwartiertje nemen om tegen onze onzekerheden  of angsten  te praten, ze een plekje te geven, en daarna te genieten van rust zodat nieuwe energie de mogelijkheid heeft omhoog te borrelen. Misschien vinden we onze innerlijke Repelsteeltje die goud kan maken van stro, zodat wij schijnbare onmogelijkheden mogelijk kunnen maken.

En mijn dag... aan het eind had ik zelfs nog kwartiertje over terwijl al mijn acties voor die dag waren afgerond. En hopelijk kan ik straks met mijn kraanvogels een rustmomentje creëren voor anderen.

En waarom ik rondliep met een arm vol met wasgoed?
In mijn nieuwe taken pakket maak ik nieuwe dingen, tshirts met LEDs bijvoorbeeld, of met zonnecellen, of ECG units. Het doel is dat die shirts gedragen gaan worden, maar voor je ze op de marktzet, moet je wel weten of het een goede levensduur heeft, ook als ze gewassen worden. En dat is nu ook  een van mijn taken... levensduur testen... in de wasmachine. Maar voordat je echt niet bijkomt van het lachen, moet je maar eens op de volgende website kijken, dan kan je zien wat ik met collega's maak.

http://www.bright.nl/holst-centrere-lanceert-superflexibele-opstrijkbare-led-displays