zaterdag 19 september 2015

Altijd blijven dromen

Er zijn heel veel zaken die ons tegen kunnen houden van het volbrengen van een idee, een droom. Het kunnen financiële beperkingen zijn, of lichamelijke, of allebei. Als kind wilde ik piloot worden, maar ik ben zo scheel als een kip die moet poepen, kan niet verder kijken dan mijn armen lang zijn en ik heb het geld er niet voor.
Het kunnen ook onze eigen onzekerheden zijn of angsten. Over angsten ga ik even niets zeggen, angsten zijn niet rationeel en kunnen zeker niet weggewerkt worden met het eerste de beste advies. Aan angsten moet je zelf werken, het beste met mensen die er verstand van hebben.
Onzekerheden zijn andere dingen...

Mijn familie heeft een traditie, elk jaar gaan we minstens een keer naar de Efteling. Dat betekent dat ik al heel veel keer in de Efteling geweest ben. Ik wilde vroeger altijd wel in Tilburg wonen, want dan kon ik zo de bus nemen naar de Efteling. Het is Breda geworden, en in principe zou ik er nu op de fiets heen kunnen, het is maar 18 kilometer fietsen (droom bereikt).
Het was geweldig als kind, er was een enorme speeltuin, een zwembad, een sprookjesbos, een spookslot. Dat spookslot was mijn eerste bewuste kennismaking met klassieke muziek, en ik vind de Danse Macabre van Saint-Saëns nog steeds geweldig.
In 1981, ik was zeven kwam de Python, en in 1982 kwam de Halve Maen erbij. Mijn ouders hadden de kat uit de boom gekeken en mijn broertje (toen was ik nog groter en ouder, nu ben ik alleen nog maar ouder) en ik mochten in de achtbaan en in het schommelschip samen met onze moeder.
De Python was echt het allergaafste wat ik ooit had gedaan, het was het begin van een grote liefde voor achtbanen. Je ging vier keer over de kop en je viel van heeeeel hoog naar beneden en je ging zo hard en het liefst blijven mijn broertje en ik de hele dag zitten.
Daarna naar het schommelschip, we hadden er zin in, we konden bijna niet stil staan in de rij. Voetje voor voetje schuifelden we naar voren aan de hand van mama. Maar het hek ging voor ons dicht. We moesten wachten op de volgende rit.
Met glunderende snoetjes keken we naar het schip vol mensen. Het schip bewoog, en ging hoger en hoger, het maakte herrie. De glundering verdween langzaam van mijn gezicht. Mensen gilden bij elke keer dat ze helemaal boven waren, er waren mensen die enthousiast hun handen in de lucht gooiden, maar er waren ook mensen die hun beugel stevig vasthielden. Mijn glimlach verdween, samen met de kleur op mijn gezicht en mijn moed en zin om te gaan.
Toen het eindelijk onze beurt was, ben ik door het schip naar de uitgang gelopen, naar papa die met mijn zusje stond te wachten. Mama en mijn broertje gingen wel.
Ik durfde niet. En oh wat ben ik daarmee geplaagd door mijn twee jaar jongere broertje.

Maar waarom ik niet durfde... ik hou van schommels, dus daar lag het niet aan, ik heb totaal geen last van hoogtevrees, dus daar kon het ook niet aan liggen. Ik geloofde mijn moeder echt wel dat het veilig was, tenslotte waren zij en mijn broertje er veilig uitgekomen.
Ik liet me beïnvloeden door die kleine groep mensen die panisch in het schip zaten, die mij lieten denken dat het doodeng was. Logisch was het niet, want ik wilde wel meteen nog een keer in de Python. Ik liet me weerhouden van iets leuks door de mening van een kleine groep die ik blijkbaar meer geloofde dan mijn eigen zucht naar avontuur, mijn familie en de ingenieurs die hem gemaakt hadden.

Het is goed gekomen hoor, mijn broertje heeft me zoveel geplaagd met het feit dat hij het wel durfde, dat ik me flink uitgedaagd voelde en dus ben ik gegaan. Tot op de dag van vandaag vind ik hem nog steeds geweldig. Ik was over mijn onzekerheid heen.

Helaas gebeurt ons dit als volwassenen ook wel eens, niet zo zeer bij attracties bij pretparken, maar vooral wanneer we ons buiten onze comfortzone moeten treden.
Dan hebben we opeens tal van redenen om maar vooral niet eens ons doel te willen bereiken.

Al tijdens het vouwen van de kraanvogels had ik een nieuw doel bedacht. Ik zou een heleboel knuffeltjes haken en die zou ik dan aan vrienden en familie gaan veilen voor KWF kankerbestrijding.
Ik was, en ben nog steeds, helemaal enthousiast over het doel en de reacties die ik er op krijg. Vol enthousiasme vertelde ik het aan een collega op werk. Die collega werd ook enthousiast en zei:
"Waarom doe je ook niet een veiling hier op Holst Centre? Er zullen genoeg collega's zijn die willen doneren aan het goede doel, en er zullen genoeg collega's zijn die je knuffels leuk vinden."
Daar moest ik even over nadenken. Vrienden en familie lastig vallen is één ding, die snappen wat meer van het verhaal erachter, maar ga ik nu echt collega's lastig vallen met het verhaal.
Maar goed, weet je wat, ik doe het.

De datum werd gezet in onze kankerweek (zie vorig blog). Ik kreeg toestemming van de baas om een gesloten veiling te houden, mensen konden hun bod op hun favoriete knuffel naar mij mailen en het hoogste bod zou de knuffel krijgen. De knuffeltjes werden uitgekozen, het werden er zeven, drie beren, drie eendjes en een mysterie knuffel die de winnaar zelf mag bepalen. De knuffeltjes werden opgepoetst, haren gekamd, makeup gedaan, want ze kregen nog wel een echte glamourfoto.
Er werd een poster gemaakt en er werd een mail opgesteld voor alle collega's.

En toen werd het dinsdag 8 september 10:00. De afspraak stond om de posters op te hangen. Ze waren uitgeprint. Met plakband gingen we onderweg naar de koffieapparaten. En daar begon het kleine zeurstemmetje.
Ga je dit nu echt wel doen? Wat nou als er niemand gaat bieden? Is je poster wel duidelijk genoeg?

De posters hingen, en daarna werd het de beurt voor de mail. Het kleine zeurstemmetje werd indringender.
Wie wil er nu een gehaakte knuffel? Dat jij ze leuk vindt, hoeft nog niet te betekenen dat anderen ze leuk vinden? Eigenlijk ben je nu spam aan het versturen! Wat nu als je maar 5 euro per knuffel ophaalt? Dat is ook zonde van je tijd. Dit zijn professionele mensen, wat moeten die nu met je handwerkjes, je lijkt wel een omaatje.
Het scheelde weinig of ik had alle posters weer van de muur gerukt en was veilig terug in mijn eigen comfortzone gaan zitten.
Er was gelukkig een iets sterker stemmetje. En die zei:
The dream in your heart may be bigger than your environment, but sometimes you have to get out of your environment in order to see that dream fulfilled
Joel Osteen
En heel erg snel drukte ik de Send-knop in. Nu was er geen weg meer terug. Binnen een uur had ik een bod, 10 euro voor de eerste knuffel, een tweede bod volgde in de middag, 50 euro voor de roze beer en 45 euro voor de groene. Meer biedingen volgde... de tranen stroomden soms over mijn wangen. De lieve wensen en aanmoedigingen waren geweldig, verwarmend en speciaal. De veiling zou tot dinsdag 15 september duren. Zondag stuurde ik nog een mail met een update, er was nog niet op elke knuffel geboden.
Dinsdag sloot de veiling en ik zat beduusd achter mijn computer naar het excel bestandje te kijken waar ik de stand had bijgehouden. Ik heb het getal nagekeken, heb ik echt geen cellen dubbel geteld, maar eigenlijk wist ik dat het goed was, want ik kan ook goed hoofdrekenen. Het bedrag stond er echt, vierhonderdenvierentachtig euro en achtentachtig cent. Ik heb vijf minuten alleen maar naar het beeldscherm gestaard.

Als je een doel hebt, ga ervoor, probeer het in ieder geval.
Do not let yesterdays disappointments overshadow on tomorrows dreams because your life is like a mirror, if you keep smiling it smiles right back to you....So, keep smiling.
Ik ben blij dat ik het heb gedurfd, over een paar weken is het de beurt aan Rijkswaterstaat om te bieden op de knuffels en daarna komen de familie en vrienden en geïnteresseerden.
Want wat ik ook heb geleerd in deze tijd van buiten de comfortzone stappen, is dat je droom ook kan groeien wanneer je dat toestaat.
En wanneer je droom groter wordt dan je misschien zelf aankunt, dan zijn er altijd lieve mensen om je heen die je willen helpen en die met je meedromen.



2 opmerkingen:

  1. lieve Linda,
    wat een dapper verhaal, ik zit met tranen in mijn ogen, ben trots op je !! (nu nog op mezelf ;-))

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Wat heb je toch steeds geweldige verhalen !! Fijn en mooi om te mogen lezen.

    BeantwoordenVerwijderen